Het is 7:49 als ik de deur achter me dichttrek voor een bezoek aan de plaatselijke buurtsuper. Kak! Eigenlijk te vroeg.. ach, ik zie wel. Beetje in de etalage van een prijsvechter die VANALLES verkoopt gekeken. Onder andere een koffiezetter van het merk “Korona” en tuingereedschap.. Daarna loop ik door naar het einde van het winkelcentrum. De rolluiken van de supermarkt zijn nog dicht dus ik ben te vroeg zoals ik al wist. Ik ga op het bankje zitten om te wachten. Ik besluit even een ademsessie van 2 of 3 minuten te doen om de tijd te killen.
Even daarna loopt er een vrouw door de schuifdeuren het winkelcentrum binnen en ik zie teleurstelling. Te vroeg! baalt ze. Ze vraagt aan me of de supermarkt aan de andere kant van het winkelcentrum wel al open is. Ik antwoord haar met een teleurstellend bericht… Nee.
Ze zegt iets in de trant van “geen tijd, of Iets met haast” ik zeg: “ik weet er wel iets tegen” ze draait om en kijkt.. “wat dan?” “Ademen” zeg ik. Ze antwoordt met “dat doe ik de hele dag” of iets van dien aard. Ik zeg haar op afstand dat ik ademcoach ben en dat ik echt een remedie heb voor de stress die ze nu ervaart. Ze antwoord op een manier dat ik haar niet goed kan horen. Ze loopt naar de bakker die al wel open is voor een praatje en als een vogel komt ze af op de lokroep van de openende beveiligingsluiken. Ik loop naar het mededelingenbord met de “te koop” bordjes, en ik pak een visite kaartje van mezelf eruit. Gelukkig zijn ze niet allemaal meegenomen zoals ik eerder had gehoopt 🙂 Ik wacht bij de ingang tot ze de winkel binnen wil gaan lopen om haar mijn visitekaartje te geven. Tot mijn verbazing komt ze niet naar de ingang van de winkel, maar ze staat bij de info counter. Ik denk “het zal toch niet” en ja.. ze gaat voor een pakje sigaretten. Vandaar dat het haar geen klap uitmaakte welke winkel ze naartoe zou gaan. De onrust had de overhand.. op zoek naar de ontspanning van de eerste hijs.
Ik besluit haar op te wachten met een grote glimlach en een visitekaartje. Ik vraag of ik haar mijn visitekaartje mag geven. Ze zegt in een split second “heb ik al een” ze herkent me volgens mij niet eens van 2 minuten geleden op het bankje. Ze neemt het kaartje wel aan.
Ze loopt in een soort haast/paniek het winkelcentrum uit. Ik hoop dat iets in haar geraakt mag zijn.
Niks “te vroeg” ik was precies op tijd!
Niks “ik hoop dat de visitekaartjes allemaal snel meegenomen worden”
Zo zie ik mezelf vandaag. Open en vrij. Niet opgejaagd door druktes, overprikkeling, angst.. enz.
Heb jij last van onrust?
Kom ademen met Wouter. contact